Coñecín a Chantal en 1965, nun instituto elegante de Bruxelas no que non andabamos metidas en nada bo. Alí ningunha das dúas sentía cómoda e moitas das clases saltabámonolas/saltabámosnolas para ir ao cinema. Adoitabamos ir ao centro, a sitios fascinantes onde vimos, nun cinema pequeniño, Pierrot le Fou (Pierrot o tolo); e tamén iamos á Cinemateca de Bélxica (Cinematek), onde pasaban tres sesións diarias.
Como non tiñamos pasta, faciamos autoestop de Bruxelas a París para ir ao cinema, que é a historia da película J’ai faim, j’ai froid. Asistimos ao Festival de Cinema Experimental de Knokke, no que vimos cintas tombadas no chan e bebendo leite. Quedamos asombradas de que non houbese trama e dixémonos que queriamos dedicarnos á realización de películas.
Matriculámonos nunha escola de cinema facendo trampas no exame de acceso. Máis ben, eu fun a que fixo trampas, pois Chantal axudoume coa parte de matemáticas; eu era un caso perdido e aínda o son. Non nos gustou aquela escola: querían que estudásemos física, matemáticas, óptica…, e nós só desexabamos facer películas e escribir guións.
Chantal foise a París e eu quedeime en Bruxelas. Reuniriámonos para facer filmes. Chantal realizou Saute ma ville; probablemente eu estivese alí, talvez para conducir. Chantal realizou Je tu il elle; eu era a que tiraba neve artificial pola xanela.
Cando se marchou a Nova York, fun vela. En News from Home, a súa nai dicía: «Xa che traerá diñeiro Marilyn». Atravesamos o país nun camión vello xunto cun grupo de rapaces fuxidos e hippies.
Escribimos xuntas un guion e fomos ver a un produtor moi cotizado. Naqueles momentos el estaba demasiado ocupado e nós, moi impacientes, así que creamos Paradise Films. Por aquel entón todo era fácil; non necesitamos máis que douscentos dólares para empezar. No medio deste alegre caos, fixemos Jeanne Dielman. A historia da nosa película fundíase coa historia da nosa vida. Pasabámolo ben, viaxabamos polo mundo para ir a festivais. Coñecemos a xente alucinante que se converteu en compañeira e amiga.
Acoden tantas imaxes de películas á miña mente…: estamos na estación de tren, en Alemaña, esperando a Aurore Clément, o día anterior ao comezo de Les Rendez-vous d’Anna. Aurore sae do tren cun abrigo marabilloso. Para min, aquilo foi o comezo da película. E un dos meus recordos profesionais favoritos é o de cando Chantal e eu lanzámonos á caza de traxes para Histoires d’Amérique no armario de antigos actores, en Nova York.
Viviamos con moita liberdade, sentiamos libres de preocupacións, viviamos perigosamente. Paradise Films tivo momentos álxidos gloriosos e bajones tremendos, e coidámola moitísimo. Eu non diría que producise as películas de Chantal; simplemente quería que fosen. Arriscámonos con cada unha delas.
Con Chantal, o proceso parecía evidentísimo. No caso de D’Est, fomos en coche de Bruxelas a Odesa. Había veces en que pasabamos o día enteiro sen filmar. Despois, de súpeto, ela dicía: «Imos fóra», e poñíase a dirixir unha toma. Afirmaba ser preguiceira, pero ten unha enerxía descomunal e unha capacidade de traballo extraordinaria.
Aínda que se trata dunha historia vital recortada en diversos movementos e que tivo os seus holas e os seus adeuses, foi amiga miña durante cincuenta anos e aínda o é.
Marilyn Watelet
—-
Marilyn Watelet naceu en Bruxelas. Empezou na televisión belga e, xunto con Chantal Akerman, fundou a empresa Paradise Films na década de 1970.
Traballou como directora de escena, auxiliar de dirección, xefa de produción e produtora en preto de trinta películas de ficción e longametraxes realizados por Chantal Akerman e outros cineastas, á vez que impartía clases no INSAS (Institut national supérieur deas arts du spectacle, ou Instituto Nacional Superior das Artes do Espectáculo) desde 1992 e, a partir de 1994, realizaba documentais con Szymon Zaleski: Fin de século (1994), *École 27 (1996), Elian, l’enfant captif (2001) ou *À toute épreuve (2004).
Desde o ano 2005 dedícase á realización de documentais radiofónicos. Marylin Watelet leva desde 2015 programando filmes na Semana Belga en La Habana e tamén é administradora asociada da Fondation Chantal Akerman (Fundación Chantal Akerman).