Ao longo dos seus vinte anos de historia, o compromiso do Festival Internacional de Cinema Play-Doc co cinema galego foi permanente, servindo como punto de encontro, plataforma de promoción do talento máis próximo e carta de presentación das producións recentes xurdidas en Galicia.
A tradicional sección competitiva galega propón un percorrido caracterizado pola diversidade de propostas, tanto no formal como no temático. A través dos seus trece títulos, entre longametraxes e curtametraxes, o programa tenta tender pontes entre a memoria histórica e o presente, a través de temáticas insoslayables como son os lazos familiares, a narración oral, a ecoloxía e as historias de inmigración e emigración. A conexión coas orixes faise presente na maioría dos filmes seleccionados, que buscan reforzar os lazos co pasado a través de historias, mitos e supersticiones, coa familia como protagonista de moitos deles.
Entre as películas que poñen o eixo na memoria histórica e familiar, están 12 de Maio 1937, de Mar Caldas, que lembra a un concelleiro socialista fusilado durante a Guerra Civil; En O auto dás animas, de Pablo Lagos Dantas, na que unha familia reúnese despois de moito tempo para revisar a súa historia; Os espazos en branco, de Bruno Arias, segue ao director no seu intento de lembrar a unha tía influente na súa vida; Queimar cando morra, de Inés Pintor, examina o rol da muller a través de obxectos do armario da súa avoa e Segunda II, de Anita Pico, que narra a historia dunha matriarca do pobo de Couso.
O pasado cobra vida no presente en Aurora, de Area Erina, que se apoia na conversación entre mulleres de diferentes xeracións; Corre o vento, de Paula Fuentes e Guillermo Cabrera, que segue a unha muller que desencadea unha transformación no pobo do seu avó; Pechar caixas abrir caixas, de Hugo Amoedo, é unha reflexión sobre o retorno a Galicia, mentres que Viaxar aos teus recordos é buscar pelexa, de Daniel Pérez Silva, explora o concepto de nostalxia. Un camiño máis experimental ou próximo ao ensaio fílmico percorren os dous films de Xacio Baño, Non che vexo e Platónico, platónica, que traballan, respectivamente, sobre as imaxes descartadas e a intelixencia artificial; Lavadoiro, de Anna Amado e Lois Patiño, reflexiona sobre os estes espazos de traballo doméstico e de encontro feminino, e Salvaxe, salvaxe, de Emilio Fonseca Martín, un ensaio fílmico que cuestiona a relación entre os humanos e a natureza.